Θυμόμαστε..

Σε κάθε σημαντικό γεγονός λένε, οι καρδιές που αγαπιούνται, συναντιούνται! Και αυτές που λείπουν, οδηγούν εμάς τους υπολοίπους να ενωθούμε ή να συναντηθούμε και να τους σκεφτόμαστε.

Τα γενέθλια σου Μαρία μας! Θα έκλεινες τα 18 σου στις 25 Ιουνίου. Πέρα από τα συναισθήματα, όταν μας λείπει κάποιος, τον νιώθουμε κοντά μας. Σας συμβαίνει ποτέ λοιπόν να σκέφτεστε ότι κάποιο γεγονός δεν ήταν τυχαίο; Σα να θέλει κάποιος να συμβεί; Σα να το έχει επιδιώξει κάποιος άνωθεν; Απο την άλλη, ως χριστιανή, αναλογίζομαι ότι ο Χριστός μας και το αγαπημένο μας πρόσωπο που βρίσκεται κοντά του ταυτίζονται σε αυτό. Ότι είναι κοινή η επιθυμία τους να παρηγορούν εμάς στα επίγεια. Ίσως να είναι απλά δική μου ανοησία. Ίσως πάλι να μην είμαι η μόνη που το έχει σκεφτεί. Ίσως να είναι είτε η ανάγκη μου που δημιουργεί τις σκέψεις αυτές, είτε το ένστικτο μου. Δεν είμαι βέβαιη. Ωστόσο, το μοιράζομαι σε κάθε περίπτωση  μαζί σας.

Τέτοιες, τυχαίες ή μη, συναντήσεις έχω συχνά και τις ερμηνεύω μέσα απο το υποκειμενικό μου πρίσμα. Και είναι ζεστό συναίσθημα αυτό! Και πολλές έχουν τον κοινό παρονομαστή ΜΑΡΙΑ!

Δε σε ξεχνώ... και βρίσκεις το δρόμο σου.

Σε φέρνω σε μονοπάτια της καρδιάς

Σε βρίσκω στα υγρά βλέμματά μας.

Ένα πεζοδρόμιο, παρκάρω, γυρίζω, βλέπω και απορώ.

Σε συναντώ απρόσμενα, 

σε χρόνο ανυποψίαστο,

σε πρόσωπα που λατρεύεις,

και τους προστατεύεις, αγγελική ψυχή!

Και εκεί που μιλάω και χαίρομαι που τους συναντώ,

για το συναπάντημα ωστόσο, 

συλλογίζομαι:

"Τώρα, τι είναι αυτό; 

Πως να το ερμηνεύσω;Τυχαίο; Ή θεόσταλτο;

Ποιος θέλει να τη συναντώ; 

Αυτή τη δεδομένη χρονική στιγμή, 

αυτό το δευτερόλεπτο;

Γιατί, πέντε πριν, πέντε μετά, 

θα χάνονταν το συναπάντημα.

Και γιατί σήμερα; Γιατί εδώ; 

Δεν καταλαβαίνω!"

Τις απαντήσεις παίρνω στο λεπτό.

"Είναι τα γενέθλια της Μαρίας μου! 

Θα έκλεινε τα δεκαοχτώ." 

Και ανεβαίνει αναφιλητό.

" Πήρα τους βαθμούς του παιδιού μου. Στο σχολειό αυτό..."

Βραχυκυκλώνω. Τι να πω. 

Δεν ξέρω πως να απαλύνω,

τούτη την είδηση πως να διαχειριστώ,

σα νιώθω κάτι εδώ, στα σωθικά. 

Είναι λύπη; 

Σαν αποχωριστήκαμε, είδα το μήνυμα. 

Είδα πως κινήθηκαν τα νήματα. 

Την ώρα που αναχώρησα, 

το κόκκινο φανάρι, την κίνηση, την ώρα.

Για να βρεθώ - εκεί - εγώ- 

τη χρονική στιγμή-

που η μάνα θα περνούσε απέναντι.

Μας έφερες σε συνάντηση και σε φέρνουμε στο δρόμο μας

Δε σε ξεχνάμε...

Σήμερα δίνουν εξετάσεις, 

οι συμμαθητές σου, Μαρία μου.

Και δεν ανησυχώ, 

γιατί είσαι εκεί, 

δίπλα, 

από πάνω τους

άγγελος φύλακας τους.

Στα μάτια, στο μυαλό τους

ρίχνεις χρυσόσκονη έμπνευσης

σαν και αυτή που λούζεις το μυαλό μου

που θέλω να σκέφτομαι, έτσι να σε θυμάμαι!

Σ'ευχαριστώ, παιδί μου, πλανήσου στον Αγάπανθο"

Ελίνα Σοφιανού28 Ιουνίου 2020